Gaspar Noé volve a traernos unha experiencia fílmica asombrosa dentro da súa liña formal extravagante, sórdida e hipnótica coa súa última longametraxe, Climax, que fai unha semana recibiu o premio a Mellor Película no Festival de Sitges, na que explora de novo a capacidade envolvente do cinema para introducirnos nun visionado que, como o seu propio nome indica, vai crecendo ata explotar e converterse nun auténtico pesadelo.
Sitúanos na acción o plano fixo dun televisor no que van discorrendo entrevistas a xoves bailaríns que se van comprometer a participar nun proxecto de danza para competir a nivel internacional. As distintas declaracións permiten un primeiro e directo contacto cos que serán as personaxes desta historia, mozas e mozos cheos de enerxía, atractivos, talentosos e con ganas de demostrar o seu potencial na pista de baile. Tras esta escena (a ter en conta tamén as referencias cinéfilas e literarias que encuadran o televisor, e sen deixar de lado que Noé nos colou os créditos ao comezo do filme) empeza a verdadeira fantasía visual. O seguinte plano trasládanos ao interior dunha sala na que os bailaríns levan a cabo unha coreografía impactante, filmada sen cortes e cunha forza audiovisual espectacular.
A partir de aquí o director pivota entre planos estáticos dos personaxes mantendo conversacións sobre diversos temas nos que se desvelan as inquedanzas dunha mocidade obsesionada co sexo e as drogas, o retrato dunha sociedade xove misóxina, hipócrita e narcisista. A palpitante música electrónica non cesa e tras este primeiro baile perfectamente ensaiado os bailaríns improvisan na pista, pola súa conta ou en grupo, e ao mesmo tempo que os pulsantes ritmos e o movemento dos corpos enchen os planos, prodúcese pouco a pouco un cambio neles mesmos: alguén engadiu droga na sangría e os efectos non tardan en chegar.
Gaspar Noé lévanos da man desta transformación co seu característico xeito de filmar; a cámara retórcese en ángulos estraños, voltexa e segue aos protagonistas polos corredores e as habitacións mentres somos partícipes da paranoia que crece dentro deles. O espazo vólvese agobiante, creando unha sensación de claustrofobia e angustia crecentes. Entre os corpos suorosos e cada vez máis alterados, a impresión de formar parte desa amalgama desquiciada de personas vólvese case palpable. Luces intermitentes, música, ruido, cores saturadas, bailes imposibles… O director estanos a levar por un escenario que mudou nun auténtico inferno. E aquí non cabe dúbida de que estamos ante un filme totalmente de autor.
Provocador pero honesto coa súa traxectoria, o cineasta mostra en Climax todos aqueles elementos que levan sendo marca inconfundible do seu cinema. Perturbadora, molesta, excesiva, eufórica, a película non ten nada que envexar a calquera dos seus outros traballos para producir malestar, pero quizáis si que fraquea en canto a relato e para contarnos algo máis alá da propia imaxe se a comparamos con filmes anteriores. Enter the Void (2009), por exemplo, xa exploraba o tema das drogas e as relacións familiares dunha maneira máis complexa que Climax, que só emprega os efectos narcóticos como detonante para amosarnos a degradación paulatina dos personaxes.
Pero é que pode que, tal e como sinalamos ao comezo, Climax non necesita afondar en ningún dos temas que se van espallando co transcurso da cinta (de feito, o propio director parece rirse da propia vacuidade do discurso a través dos títulos intercalados ao longo da película). O obxectivo dunha película non ten por que ser o de contarnos unha historia, non é necesario buscarlle trasfondo ao que estamos vendo. Climax é unha viaxe de 90 minutos na que experimentas desagrado, excitación, repulsión. Para desfrutar dun filme, ás veces, só é preciso deixarse envolver por el e que nos leve.
Música: VV. AA.
Guión: Gaspar Noé
Fotografía: Benoît Debie
Ano: 2018
País: Francia
